Ostatnio chcąc wyrzucić z głowy różne przemyślenia napisałem artykuł traktujący o ostatnim bossie Street Fightera 4. Ciekaw jestem, czy macie podobne przemyślenia do moich?„Muahahaha, muahahaha, muahahaha – Sonic Boom!”
~Seth
Nienawidzę tego cholernego, niebieskiego sukinsyna. Z wnętrza serca i duszy nie znoszę! Kto wpadł na pomysł wrzucenia go do tej gry? Przede wszystkim zaś – po co? Co kogo kiedy jak i czemu podkusiło, żeby spersonalizować wszystkie wady mordobić w jednym miejscu? Nie do pojęcia jest to dla mnie.
Zacznijmy jednak od początku. Oto 3 powody, dlaczego Seth jest największą porażką świata i psuje tak wybitną grę jaką jest Street Fighter 4.
1.Projekt postaci – zastanawiałem się nad tym bardzo długo. Ja wiem, że Japończyczy maja dziwne gusta i upodobania (vel. łażące żelki, czy wielkie króliki atakujące marchewkami w jRPGach). Nie rozumiem jednak w jaki sposób niebieski, łysy mężczyzna z kulą yin-yang na brzuchu miałby być jakkolwiek atrakcyjny jako ostatni boss. Wpierw odebrałem to jako żart, potem zaś jako potwarz. No bo co to ma być? Człowiek się męczy, żeby pokonać wszystkich przeciwników, łamie sobie palce na padzie, czeka, żeby przeżyć epicką batalię z ostatnim szefem i co dostaje? Przerośniętego smerfa.
Chociaż może nie powinienem aż tak bardzo zrzucać beznadziejności wyglądu Setha na „japońskość” jego twórców. W końcu niebieskich kosmitów z Avatara wymyślił Amerykanin...
Jeszcze bardziej smuci mnie fakt, że nie jest to odosobniony przypadek. Odkąd pamiętam designerzy bijatyk wykazywali jakąś niezdrową wręcz skłonność do psucia całego klimatu gry poprzez wrzucenie zupełnie nie wpasowującego się w konwencję ostatniego szefa. Sztandarowe przykłady to Tekken 3 – Ogre i True Ogre, Tekken 4 – Jinpachi. W Mortal Kombat jeszcze jakoś wbijali się w klimat, ale niekiedy z ledwością (Dragon King był już lekko przegięty). Nic do zarzucenia nie mam za to Soul Caliburowi. Tam poziom kiczu jest na dzień dobry tak wielki, że czegokolwiek by tam nie wrzucili to nie będzie się gryzło z zresztą. To znaczy będzie, ale skoro i tak nic tam nie pasuje do niczego to kolejny kawałek z kosmosu nie zrobi różnicy.
Wracając do tematu Setha
2.Poziom trudności – nie mówię tutaj o „taniości” chwytów stosowanych przez naszego ulubieńca (o tym za chwilę). Chodzi mi o to, że nawet na poziomie „very fucki'n easy” pomiędzy ostatnim pokonanym przeciwnikiem a tym niebieskim pajacem następuje gigantyczny skok trudności. Nie rozumiem po co? To miało być jakieś wyzwanie, czy coś? Czy może odezwał się syndrom „wszechmogącego designera”? Coś na zasadzie: „to zrobimy tak, że gracz będzie już sobie myślał, że jest taki za***isty i przejdzie wszystko bez problemu i na samym końcu my mu robimy numer i pach! Leży i kwiczy i widzi jak jest słaby i nic nie znaczący!”.
Świetny pomysł. Szkoda tylko, że mnie osobiście zamienił grę w mordęgę. Wiele razy miałem ochotę na szybką partyjkę w SF4. Pograć chwilę w trybie arcade, od tak, dla odstresowania. Zawsze odzywał mi się jednak w głowie głosik mówiący: „pamiętaj, że jest Seth!” i z miejsca odechciewało mi się Street Fightera. No bo po co mam siadać i grać tylko po to, żeby dojść do ostatniego szefa i rzucać mięsem na prawo i lewo? Gdzie tu jest sens? Gdzie logika? A przede wszystkim gdzie jest w tym zabawa?
W tym miejscu trzeba dodać, że pan Seth nie jest jedynym „szefem” popełniającym grzech za dużego skoku trudności. Od lat przoduje w tym seria Mortal Kombat, która od zawsze miała niebotycznie trudnych ostatnich (lub przedostatnich) bossów vel. Moloch, Shao Kahn, Goro, Dragon King.
3.Tanie zagrania – Gdyby Seth był po prostu trudny to byłbym w stanie to przeżyć. Niestety jego niesławne comba typu teleport-teleport-teleport + Sonic Boom, lub Piledriver sprawiały, że czułem się zwyczajnie oszukiwany. Niekiedy walka kończyła się po 10 sekundach, bo akurat smerfowi dolosowały się trzy mega kombinacje pod rząd i mnie zjadł.
Jego technika walki nie sprawia, że ma się ochotę grać dalej tylko po to, żeby go w końcu pokonać. Nie, wręcz przeciwnie. Po 3-4 próbach robi się to frustrujące, a po kolejnych już zwyczajnie nudne. Co gorsza, im więcej się gra tym gra się gorzej. Po kolejnych 10 bezowocnych starciach zauważałem, że powtarzam ciągle te same błędy i nie jestem nawet o krok bliżej od pokonania tego dziada.
Węgla do ognia pod kotłem niezadowolenia dokłada także to, że niektóre postacie mają widoczną przewagę w walce z Sethem. Ryu, Cammy, Guile, czy Zangief radzą sobie naprawdę nieźle, ale już gra Ablem, bądź Rose to jakaś porażka.
Tutaj także powtórzony został błąd z innych mordobić. Najbardziej jaskrawym przypadkiem jest chyba Jinpachi z Tekkena 5 ze swoim fireballem z brzucha, którego nie dało się uniknąć a zabierał ½ HP.
Żeby ująć problem krótko – Street Fighter 4 to fenomenalna gra, którą naprawdę lubię. Ma bardzo głęboki system, przyjemny, płynny gameplay, sporo charakterystycznych, ciekawych postaci i nie pozwala na totalny button mashing.
Ma też jednak Setha, który powoduje, że odblokowywanie postaci i gra w „arcade” (czyli, jak by nie patrzeć – podstawowym trybie) jest zwyczajnie frustrująca i nieprzyjemna.
Oto doskonały przykład jak można popsuć wspaniały produkt jednym, nieprzemyślanym (lub źle przemyślanym) elementem.
