440 odpowiedzi na ten temat

[Kradziej]

OK, zaklepuję tytuł największego fana fingusowych wspominek na forumie

Ten post był edytowany przez Kradziej dnia: 09 maja 2013 - 22:16

[Razel]

Każdy z tych pościków fingusa to moja automatyczne +1.

Propsuję

[Druciak]

Dzisiaj odpaliłem na telefonie Another World i kurczę, naprawdę się starałem, chciałem zagrać, ale nie potrafię grać w tą giereczkę. To chyba nie na moje nerwy.  Zazdroszczę wam tych wspomnień co do AW. 

j**ana każualizacja.

A tak chciałem poznać historię, zostaje YT. 

Ten post był edytowany przez Druciak dnia: 09 maja 2013 - 22:28

[fingus]

Telefon dodaje barierę sterowania, mi też nie było łatwo przełknąć wersję na iPada, ale zaświadczam, że jest grywalna i daje się skończyć. Może spróbuj na pececie i klawiaturze? Do tego ta gra została stworzona. No, oczywiście jest jeszcze bariera anty-każualizmu. Gra nie daje wskazówek "co robić" ani rad "może wartko nacisnąć strzałkę aby biec w prawo?" czy "uważaj, to może cię zranić". Robisz błąd - giniesz. Potem powtarzasz i wystrzegasz się błędu. Gdy np. pełzniesz (a raczej przetaczasz się) przez kanały, masz drogę w lewo lub prawo i żadnej wskazówki, która jest prawidłowa - w jednej zginiesz, w drugiej się uratujesz. Ryzykuj, giń i próbuj raz jeszcze. Dziś jest to uznawane za "zły projekt" (ale Dark Souls gra na tym samym motywie).

[xell]

Another World to trial&error w najgorszej postaci. Gra jest ciekawa jako kamień milowy narracji w giereczkach, ale sam gejmplej jest miałki.

[torq314]

ale Dark Souls gra na tym samym motywie

 

o, właśnie miałem to napisać

[xell]

Na takiej podstawie to każda gra w historii gier opierająca się na metodzie prób i błędów jest jak Dark Souls!!!!!!!!!!!!!!!

Ten post był edytowany przez xell dnia: 09 maja 2013 - 23:14

[Druciak]

Ale nie każda nie frustruje, a zachęca bardziej do grania.

[Kradziej]

ale Dark Souls gra na tym samym motywie

 

o, właśnie miałem to napisać

Już nie dajmy się zwariować. Trial & error w Dark Souls to coś zupełnie innego, niż w Another World czy Contrze.

[fingus]

ha! Leniłem się i nic nie pisałem, ale oto jest. Oczywiście nie wyrobiłem się z tym, co zamierzałem, zostawiłem sobie nieco gier na kolejną publikację (szkoda, że nie ma za nią punktów):
http://grejestr.blog...nterglacja.html
Tutaj całość:
http://grejestr.blog...ch/label/Top 20
A jak ktoś się leni kliknąć w linka, dla wygody tutaj umieszczam kopię:

Spoiler

Zgodnie z zapowiedzią - kontynuacja historycznego przeglądu gier wszecheverczasów. Wciąż tkwimy w plejstocenie przedkompaktowej ery pecetów, a konkretnie - w drugim jej okresie, który postanowiłem nazwać raczej interglacjałem, niż glacjałem - zlodowaceniem nazywać wszak wypada czas posuchy, a nie rozkwitu, zaś dziś będzie mowa o czasach nader urodzajnych i dostatnich, gdy pecet zdawał się być najwspanialszą platformą do grania, zaś combo mysz plus klawiatura okazało się przewyższać joya na mikrostykach. Poniżej przypomnienie zebranej dotychczas listy:

1. Robbo
2. A.D. 2044
3. Lemmings 2: The Tribes
4. Civilization
5. Another World

I znów, zanim przejdę do rzeczy, pogadam trochę od rzeczy, czyli powspominam. Nim bowiem stałem się szczęśliwym właścicielem najwłaśniejszego peceta, czerpałem wiedzę o grach na niego z lektur Top Secretu (który, w jakiś niezauważalny dla mnie początkowo sposób, zaczął coraz mniej miejsca poświęcać grom na ośmiobitowce, a coraz więcej na "klony aj-bi-ema"). I pamiętam, że były trzy gry, które szczególnie rozpalały moją wyobraźnię - moje prywatne "musiszmieć". No i niestety, nie wyszło z nimi tak jak należy. Ultima 8, Kyrandia 2 i Transport Tycoon.

Ultima VIII: Pagan karmiła się erpegowymi resentymentami - było to już oczywiście czas, gdy grałem w "prawdziwe erpegi", ale wciąż pamiętałem te "nieprawdziwe". Ich symbolem była dla mnie Ultima III, z którą spędziłem mnóstwo czasu na Atari i dobrze ją wspominam. Przez długi czas jej obraz krył się w mojej głowie pod hasłem "komputerowe RPG". Ultima 8, poza znajomą nazwą, zdawała się skrywać zachwycające scenerie, bogactwo świata i potęgę 16. bitów.

The Legend of Kyrandia Book Two: The Hand of Fate (długa nazwa) nie była pierwszą przygodówką, o której czytałem z wypiekami na twarzy (a, jak już opowiadałem, ten gatunek zdołał mnie już wciągnąć na Atari), ale łączyła atrakcje wizualne z baśniowym światem i obietnicą wspaniałej przygody. No i była jedną z pierwszych profesjonalnych lokalizacji. Tak ją w każdym razie reklamowano.

Transport Tycoon - pociągała mnie tematyka, zarządzanie, budowanie, doglądanie, wcześniej polizałem simów na Amidze, a nawet na Atari - tam grałem w jakieś Kolony (sic!), tekstówkę gdzie zarządzaliśmy pozaziemską kolonią, bardzo interesująca gra. Ta też nie mogła zawieść.

Co ciekawe, chyba żadna z nich nie była jakąś wyjątkową, przełomową, szczególnie godną zainteresowania i pewnie żadnej bym nie wymieniał, gdyby nie to, że tak mnie kiedyś nagrzały, a nagrzały tylko dlatego, że wyszły we właściwym czasie (czyli w okolicach mego przymierzania się do zakupu własnego PC) i zostały należycie wychwalone w recenzjach TS czy SSu (był to bowiem czas, gdy "opisy gier" w rodzimej prasie z solucji zaczynały zmieniać się w autentyczne recenzje). No i niestety, na nakręcaniu się skończyło, w żadną bowiem zbyt szybko nie zagrałem. Owszem, był to czas wszechobecnego piractwa (tak, wiem, dla niektórych trwa on nadal), ale po gry nie chodziło się na torrenty, tylko do kumpli ze szkoły, a ci, choć często znakomicie wyposażeni, nie zawsze mieli to, na czym nam zależało. Tego widać nie mieli. Zagrałem w nie później - w TT najszybciej, ale zajął mnie na krótki czas, do momentu gdy zbrzydło mi klikanie i ciągnięcie torów, a nie miałem ochoty wgryzać się w zależności i złożoności tego tytułu. W Ultimę grałem, gdy była już przestarzała i musiałem kombinować by ją uruchomić, a potem przytłoczyła mnie dialogami, obszarem, mnogością przedmiotów i znów - nie chciało mi się podjąć wysiłku uczenia się jej. Z Kyrandią było najmilej - grałem w nią już w czasie mego "powrotu do przeszłości" i odkrywania na nowo starych, zapomnianych (przeważnie: opuszczonych) gier, okazało się, że jest całkiem grywalna, sympatyczna i z przyjemnością skończyłem dwie pierwsze części (trzeciej chyba wówczas nie zdobyłem, a potem nie miałem zapału do poszukiwań).

 

edit: podobno tl;dr, więc pociąłem na strawniejsze kąski.

Ten post był edytowany przez fingus dnia: 15 maja 2013 - 20:25

[fingus]

edit: podobno tl;dr, więc pociąłem na strawniejsze kąski.

Drugi kąsek:

Spoiler

No ale do rzeczy - pomówmy o prawdziwych początkach. Pierwszymi grami, w które grałem na moim własnym pececie były Doom 2 i Warcraft. To oczywiście nieprawda. Pamiętam bardzo dobrze, nim obiegłem kolegów z pudełkiem dyskietek, kupiłem sobie numer PC Shareawre, do którego dołączano dyskietkę 1.44 MB wypchaną po brzegi sharewareowym softem, w tym rozmaitymi grami. Pierwszy był jakiś nic nie warty shit z tej dyskietki. Nawet nie ma co wspominać. Ale potem był Doom 2 i Warcraft.

Doom 2 był znakomitą, bardzo przystępną, wciągającą grą. Świetną strzelanką, która miała coś, czego brakuje dzisiejszym - apteczki. I poziomy, które nie są rynną - były złożone, zapętlone, wymagały szukania kluczy, wejść, przerzucania dźwigni, etc. Na początku grałem z "bzyczkiem" (czyli tandetnym, jednotonowym głośniczkiem, który tylko udawał że odtwarza dźwięki), dopiero potem kupiłem kartę muzyczną z prawdziwego zdarzenia (tak to kiedyś było na pecetach) i okazało się, że gra potrafi też nieźle straszyć - wędrówka przez mroczny korytarz, wśród złowrogich pomruków czających się stworów - mrrr, włos się jeżył. Na początku grałem oczywiście zupełnie bez sensu, bo z "IDDQD", czyli godmode. Tak było do momentu, gdy pewnego razu rozglądając się po otoczeniu, zauważyłem że obraz porusza się rytmicznie w górę i w dół. Spojrzałem wokół - okazało się, że jakiś paskudny, różowy demon obgryza mnie z boku, a ja nawet o tym nie wiem. Wtedy stwierdziłem, że takie granie jest bez sensu i zacząłem normalnie. Gry oczywiście nie ukończyłem, ale bawiłem się znakomicie. Mój pierwszy FPS z prawdziwego zdarzenia. Nie jestem do końca przekonany, czy powinienem umieszczać go na liście. To była przyjemna gra, ale potem było jeszcze sporo innych, często górujących klimatem, bogactwem, możliwościami (w tej chwili przypomina mi się Blake Stone, Heretic, Duke Nukem 3D, Blood, aż do Quake i późniejszych, które w końcu zaoferowały prawdziwe środowisko 3D, w miejsce raycastingu). Nigdy się też chyba specjalnie nie polubiłem z tym gatunkiem, traktowałem jako luźną, niezobowiązującą rozrywkę w przerwach między ciekawszymi grami - a nawet jeśli bywało, że poświęcałem na nie wiele czasu, ciężko mi którąkolwiek z nich wskazać dziś jako "grę życia". Czy jedną z 20.

Warcraft z kolei był moim pierwszym (i ostatnim) RTSem. Co nie znaczy, że mi się nie podobał. Ha! Pamiętam, jak uruchomiłem go po raz pierwszy i zastanawiałem się, co to do diaska jest i co ja właściwie mam w tej grze robić? Ale warto było się wciągnąć, świetna gra, która dała mi dużo radości. Nie jest też do końca prawdą to o "ostatnim RTSie" - skończyłem też z przyjemnością dwójkę (a wcześniej grałem nieco w Dunę 2 na Amidze, ale tam mnie nie wciągnęła - widać to klimat fantasy mnie kupił). Faktem jest jednak, że żaden RTS potem mnie tak nie przyciągnął - przez jakiś czas próbowałem wielu, potem mniej wielu, w końcu całkiem odpuściłem poszukiwania, uznając że moja przygoda z RTSami się zakończyła i nie ma co szukać następcy. Ale dostojne "yes sir", "my liege" i "your will, sire" pamiętam do dziś (choć to chyba akurat z dwójki). Zastanawiam się tylko, czy po prostu tak wyczerpał formułę RTS, że kolejne gry niosły zbyt mało nowości, by mnie zainteresować, czy może miał w sobie coś, czego brakowało kolejnym? Może chodzi właśnie o świat, o fantasy - orki i ludzie, elfy i trolle, jak może się z nimi równać nudna gierka o trzeciej wojnie światowej lub czołgach? Nie jestem też przekonany, czy zasługuje na pierwszą dwudziestkę - może na jakiejś liście rezerwowej, bo chyba znajdę lepsze od niej.

[fingus]

edit: podobno tl;dr, więc pociąłem na strawniejsze kąski.

I trzeci:

Spoiler

Skoro już jesteśmy przy strategiach (to "S" w RTS jest od strategy, nie shooter, wiecie?), muszę wymienić jeszcze dwie, choć one łapią się (nie jestem pewien czy obie) do ciekawszego podgatunku: 4X - eXplore, eXpand, eXploit, eXterminate. Master of Orion oraz Ufo: Enemy Unknown. Cudowne, znakomite, ponadczasowe, w sam raz na wysoką lokatę na liście. Master of Orion to kosmiczne podboje, Ufo to odpieranie kosmicznych najeźdźców, ale na tym kończą się podobieństwa. MoO wymagał zarządzania planetami, rozwoju technologii, budowy okrętów, przeprowadzania walk kosmicznych, ot, taki Civil w skali galaktycznej. Ufoki miał wspaniałą walkę turową (z cudownym klimatem, rewelacyjnym oświetleniem, poczuciem zagrożenia i "całkowitą destrukcją wszystkiego"), globalne zarządzanie bazami, rozwój, produkcję, badania (w tym świetną ufopedię - bardzo atrakcyjny element gry) i elementy rpg (choć uboższe niż niedawny remake). Na listę wrzucę chyba pierwsze ich odsłony. Wiem, że grałem też sporo w dwójkę Oriona (nie umiem sobie w tej chwili przypomnieć, czy i nie w coś więcej), na pewno grałem też w dwójkę i trójkę Ufoli. Dwójka była zbyt przerośnięta, co psuło zabawę taktyczną, przeczesywanie okrętów było strasznie mozolne, trójka wprowadzała wiele zmian, część mi się bardzo podobała, ale i tak na nagrodę zasługuje oryginał.

Ha! Zrobił się spory kawał tekstu, więc może po prostu w tym miejscu utnę, a do opowieści wrócę w następnym odcinku. Planowałem wrzucić tu wszystko od pierwszego zauroczenia aż do epoki "cedeków", ale to zbyt duży kawał czasu i zbyt wiele gier. W końcu wiadomo - złota era peceta. W następnym postaram się ją zakończyć.

[Kradziej]

No, nareszcie!

 

I cięcie na kąski to zły pomysł, ja przeczytałem całość za jednym zamachem, zanim edytowałeś posta i dodałeś dwa nowe. Teraz to tak jakbyś miał rozdział powieści jeszcze podzielony na kawałki.

Ten post był edytowany przez Kradziej dnia: 15 maja 2013 - 20:44

[fingus]

Wiem, nieładnie z mojej strony, jakiś gimbo na shoucie podkusił mnie do tej psoty.

[Eldarion]

Dzisiaj odpaliłem na telefonie Another World i kurczę, naprawdę się starałem, chciałem zagrać, ale nie potrafię grać w tą giereczkę. To chyba nie na moje nerwy.  Zazdroszczę wam tych wspomnień co do AW. 

j**ana każualizacja.

A tak chciałem poznać historię, zostaje YT. 

 

mam wersje ze steama, obsługuje pada od iksa , nadal świetnie sie gra

[fingus]

Nie wiem, czy ktoś jeszcze czyta moje dyrdymały poza Kradziejem, ale oto kolejna porcja. Ostatnia mogła być ciut przydługa, dlatego teraz postarałem się ględzić mniej (ale może będzie częściej).

Tutaj link: Top 20 - koniec zlodowacenia
A tutaj treść:

Spoiler

Ostatni wpis rozwlekł się nieco niepotrzebnie, tym razem spróbuję bardziej dziarsko i żwawo przebiec złotą erę aż do czasu kompaktów. Aż prosi się ona o podział na dwie grupy - te, w które grałem jako w nowości, czyli rzeczy ukazujące się na bieżąco lub wciąż dość świeże. Oraz grzebanie w starociach sprzed lat, którego też było sporo i pozostało przy mnie na długo - mając gry nowe, co jakiś czas wracałem do klasyki. Nie zawsze było to proste - niekiedy wymagało przygotowania dyskietki startowej, w późniejszych czasach pojawiły się jakieś sprytne programy pozwalające starym grom korzystać z karty dźwiękowej w Windows 95, aż w końcu nadszedł zbawiciel - DosBox. Gdyby to była gra, umieściłbym go na pierwszym miejscu listy. Znakomita rzecz dla miłośnika dinozaurów.

Jak dotąd, lista wygląda tak:

• Robbo
• A.D. 2044
• Lemmings 2: The Tribes
• Civilization
• Another World
• Master of Orion
• Ufo: Enemy Unknown

i rezerwowo Doom 2 oraz Warcraft.

Z uwagi na sposób pozyskiwania gier, grałem głównie "w to co inni" - w to, co skopiowałem od kolegów. Lista była więc różnorodna. Były tam np. jakieś pinballe (Dreams, Fantasies, Psycho - te nazwy kołaczą mi pod czaszką), w które swego czasu sporo grałem, ale dziś nic a nic za nimi nie tęsknię. Był Championship Manager, który nie wciągnął mnie tak, jak niektórych znajomych maniaków, ale kiedyś się podobał. Były jakieś klony Sim City i Civila, niekiedy całkiem przyjemne i grywalne. Był Cannon Fodder, w którego jednak nie grałem zbyt długo. Był Desert Strike (wraz z Jungle Strikiem), bardzo dobra gra, spędziłem z nią sporo czasu. Równie ciekawy był Raptor - mój ulubiony scrolling shooter tamtych czasów. Był nawet Mortal Kombat, którego uruchamiałem wyłącznie dla krwawych fatality, bo niespecjalnie lubiłem nawalanki, choć parę z nich przewinęło się przez mój dysk. Był X-Wing (a może to był Tie Fighter?), świetna kosmiczna strzelanka (nie nazwę jej symulatorem lotu myśliwca) - tę sprawdziłbym i dziś, aby zobaczyć czy jest jeszcze grywalna. Dużo zabawy miałem też z Descentem, który do swobodnego ruchu ("6 stopni swobody" - głosił reklamowy slogan) dodawał labirynt. Niełatwo było się w nim połapać. Było też sporo klonów Dooma i Wolfensteina. Drużynowe erpegi, ścigałki, proste zręcznościówki, scrollowane strzelanki, przygodówki, platformówki, a nawet gry logiczne. No i parę gier, o których już wspominałem mimochodem lub wymieniłem wcześniej.

Z gatunku platformówek, tak silnie reprezentowanego na Atari, na PC też znalazłem parę kąsków godnych uwagi. Kilka starych (Zool, Prehistoryk), kilka nowych (EW Jim, Jazz Jack Rabbit), ale moim ulubieńcem był Blackthorne - ciężka, klimatyczna gierka, z elementem platformowym bardziej w stylu Prince of Persia czy Flashback niż kicanie po ekranie rodem z Super Mario. Zamiast zbierania marchewek czy cukierków, mieliśmy krycie się w cieniu i wykańczanie ze strzelby wielkich orków. Świetna gra. Jeśli mam wyróżnić jakąś platformówkę tamtych czasów, to tę właśnie.

Wspominałem o grach logicznych, pisałem już o Lemmingach. Może wymienię jeszcze The Incredible Machine. Wczesna reprezentantka gatunku gier "fizycznych" (czyli opartych na fizyce) - budowaliśmy w niej niesamowite maszyny z krążków, gumki i odważników, by wykonać postawione zadanie - balon unosił się, nożyce przecinały sznurek, przestraszony chomik uruchamiał silnik, laser odpalał petardę a kula od kręgli trafiała do pudełka. Coś wspaniałego. W przeciwieństwie do późniejszych gier, nie miałem w niej aż takiego wrażenia, że coś dzieje się przypadkiem, że źle przemyślałem rozwiązanie, ale wskutek błędu fizyki coś tam poszamotało się, poskakało i jednak trafiło na swoje miejsce. Późniejszy Bridge Builder czy World of Goo nie wciągnęły mnie już tak bardzo, a Angry Birds mnie nudzi. Ale TIM był super.

Przygodówki. Muszę i im poświęcić miejsce. Wydaje się, że to jeden z najwolniej starzejących się gatunków. Ciężko dziś wracać do FPSów tamtych czasów, strategie mogą odstraszać interfejsem, erpegi niepotrzebną złożonością i brakiem automapy. Ale przygodówki w pewnym momencie osiągnęły swój szczyt i w tej postaci są strawne do dziś. Jasne, jeśli cofnąć się nieco bardziej, spotkamy rozdmuchane interfejsy z masą poleceń typu "podnieś", "użyj", "pociągnij", "przesuń" (a jeszcze wcześniej - tekstówki z wpisywaniem komend), a także dwie ciężki choroby tego gatunku: pixel hunting (swego czasu ulubiony utrudniacz twórców) oraz "wypróbuj wszystko na wszystkim" (gdy zagadki porażały swą nielogicznością, a jedynym sposobem na rozwiązanie było wypróbowanie wszystkich przedziwnych kombinacji). Ale większość przygodówek "złotego wieku" jest jak najbardziej grywalna po dziś dzień. Co prawda w tamtych czasach wiele z nich mnie ominęło (albo zwyczajnie przerosło), do części wróciłem po latach (głównie dzięki SCUMMVM - drugi po DosBoksie genialny wynalazek), inne pamiętam jedynie jako obrazki z Top Secretu. Ale z tych, które ograłem, najmilej wspominam serię Gobliiins. Prosty interfejs, zakręcone zagadki i humor - oto recepta na sukces. Być może z powodu tego "zakręcenia" wiele zagadek trzeba było rozwiązywać metodą prób i błędów (gobliny wykazywały się zdumiewającą inwencją w wykorzystaniu przedmiotów codziennego użytki - nie zawsze zgodnie z przeznaczeniem), ale nie było to dużym problemem. Raz, że obszar gry nie był duży, podobnie jak liczba przedmiotów - a więc tego próbowania nie było znowu tak wiele. Dwa, że nawet "złe rozwiązania" były ciekawe, bo wywoływały często zabawne reakcje goblinów. Trzy, po pewnym czasie udawało się załapać nieco tej alogicznej logiki i znaleźć prawidłowe rozwiązanie na drodze rozumowania a nie ślepych prób. Z serii wyróżnię część trzecią Goblins 3 (albo Goblins Quest 3, jak nazywała się winnym wydaniu). Była najbardziej złożona, najciekawsze, a pod przykrywką powierzchownych wygłupów kryła zaskakująco ciekawą i zgrabną fabułę.

Oczywiście nie skończyłem tego, co zamierzałem, bo zostały mi jeszcze z dwie czy trzy gry ery dyskietkowej (albo raczej: gry, które ja miałem w wersji dyskietkowej - bo ukazały się też na CD). Ale trudno, następnym razem, bo wpis się zrobi za długi.

[drAKul]

Ja postanowilem walnąć top 20, ale ponieważ nie mam czasu na opisaywanie wszystkich gier naraz będę stopniowo odkrywał karty. Generalnie bardzo ciężko było wybrać dwudziestkę. wiele naprawdę doskonałych gier nie załapało się z różnych powodów. Zresztą przejdźmy do sedna dziś opis pozycji numer 21(zaraz wyjaśnię OCB).

 

Specjalne miejsce 21 Super Soccer (SNES)/ Sensible World of Soccer (PC) / International Superstar Soccer/Pro Evolution Soccer (PSX,N64/PS2/PC) / Fifa (różne) / Championship Manager/Football Manager (PC) oraz kilka innych futbolówek - jak widzicie strasznie dużo piłek kopanych. Powód dla którego nie znalazły się one w TOP 20 jest złożony. Po pierwsze uważam że dodawanie gier sportowych w listach TOP jest bez sensu. Po pierwsze ludzie lubią róźne sporty. Ja osobiście uwielbiam futbol, jednakże nie byłbym w stanie obiektywnie powiedzieć że każdy musi zagrać w PES albo Fifę. Dodatkowo nie potrafię też stwierdzić jak gierki piłkarskie prezentują się w stosunku do innych gier sportowych  (Tiger Woods, Madden, NBA itp). Mimo że sporo z nich ogralem w ten czy inny sposób zwyczajnie brakuje mi znajomości tematu. Wreszcie trzeci powód polega na tym że jest to gatunek który rozwija się stopniowo i tak jak w większość gier jestem w stanie zagrać bez żadnych problemów dziś i cieszyć się tak samo jak gdy byłem małolatem z glutem w nosie to pomiędzy sportówkami jest zbyt wielka przepaść we wszystkich aspektach. SWOS jest lepszy od SS, ale nie ma szans z ISS/PES, który z kolei ustepuje Fifie. Zresztą przewodnia seria się ciągle zmienia i czasami seria nie koniecznie najlepsza w danej chwili też daje radę (vide Fifa World Cup 98, Kick-off, Actua Soccer itp). Nie jestem w stanie stwierdzić co będzie najlepsze za jakiś czas ale wiem że obecnie granie np. w PES 3 ociera się o masochizm gdy można zagrać w Fifę 13. Pomimo faktu iż całą masę pojedyńczych gier wolałbym wstawić w to miejsce to po prostu nie mogę pominąć czasu i frajdy jakie mi one sprawiły (na niektórych miałem wręcz 3 cyfrowe liczby godzin godne RPGom). Do najlepszych momentów związanych z seriami piłkarskimi zaliczam:

- Granie z kumplem dwie połówki po 45 minut (albo cały mecz nie bijcie nie pamiętam) w Super Soccer. Wynik oczywiście w granicach 50 goli na każdą ekipę.

- Wszelkiej maści turnieje/ligi lokalne, internetowe oraz krajowe w PESy

- Kilkadziesiąt karier w SWOS, Master League, Fifa oraz w CM/FM

- Zdobywanie World Cupa Polską (każda) - szczególnie że Polska to nie Brazylia więc poziom trudności znaczenie większy

- Zdobycie mistrzostwa świata Polską w CM 03/04 - Kilkunastoletnia kariera zwieńczona golem 35-letniego Brożka w finale  który strzelił zwycięską bramkę  w 120 minucie dogrywki.

 

Za te wszystkie chwilę nieoficjalne miejsce 21.

Next: Miejsce dwudzieste - Film na podstawie tej gry to najlepsza ekranizacja naszego hobby na obecną chwilę.

[fingus]

uważam że dodawanie gier sportowych w listach TOP jest bez sensu.

+1 Ręczę, że w mojej też żadna się nie znajdzie.

Spoiler

Mam nadzieję, że z niecierpliwością czekacie na ciąg dalszy.

[Marbel]

Ja dziś zacznę czytać Zazdroszczę trochę co młodszym osobnikom jak Kradziej miejsca w życiu - liceum/studia to były czasy, kiedy świadom grałem w wiele giereczek. Z drugiej strony przeżyłem początki grania na własne oczy poprze automaty, Atari 2600, C64, Amigę... Moje top 20 byłoby ciekawe i może nietypowe... Może się szarpnę w któryś weekend...

[Hanz]

@fingus Czekam i mocno propsuję, bo Twoja lista jest bardzo ciekawa.

[torq314]

Czym więcej odcinków ma Twoja lista fingus, tym bardziej odzierasz mnie z dobrych wspomnień.

Problem w tym, że Twoja lista nie jest oryginalna, ot, taki ówczesny gejmingowy mejnstrim. Grałeś w to w co wszyscy grali. I teraz tak tytuł po tytule idąc przypominam sobie tamte pecetowe gry i dociera do mnie że dziś połowę albo trzy czwarte z nich uznałbym za crapy.

Ale zastanawia mnie też, że nad epoką ośmiobitowców tak gładko przeskoczyłeś omijając wiele gier w które z kolei jeśli nie grałeś to wydaje mi się że jednak troche straciłeś.

Gdzie bowiem Knight Lore? Gdzie Pyjamarama? Gdzie Monty on the Run? Gdzie Jet Set Willy, Cauldron, Dizzy, Pirates, Last Ninja, Commando, Defender of the Crown, Bruce Lee, Creatures, Usagi Yojimbo? Gdzie przygodówki, Zak McKraken czy Maniac Mansion, czy strategie jak Laser Squad?

Wstrzymywałem się z tym pytaniem, bo teraz konwencja historyczna jest na tyle ewidentna, że widzę że już tam wracać nie zamierzasz. Całą złota erę naszego dziecięcego grania podsumowałeś więc Robbem i AD2044.

Ja wiem, że ja jestem growym amatorem, że się znam pobieżnie i po łebkach. Ale od guru tematu, od samozwańczego krytyka krytyków, od chodzącej encyklopedii i wcielenia gustu miałem nadzieję usłyszeć opowieść godną tamtych czasów, Gier w jakie wtedy graliśmy i tego jaką częścią życia była nasza pasja.

No i, trochę mi tego brakuje

[Otacon]

ale pojechał fingusa

 

ostatniej wstawki fingusa już nie doczytałem- to jest nudniejsze niż przemyślenia spuczana. No i jeszcze jak ktoś mówi, że bijatyki i wyścigi som be to nie zasługuje na poważne traktowanie

[fingus]

Czym więcej odcinków ma Twoja lista fingus, tym bardziej odzierasz mnie z dobrych wspomnień.

Problem w tym, że Twoja lista nie jest oryginalna, ot, taki ówczesny gejmingowy mejnstrim. Grałeś w to w co wszyscy grali.

No niestety, pisałem o tym już nieraz i pewnie napiszę jeszcze parę razy - byłem (i chyba wciąż jestem) bardzo słabym graczem - grałem mało, w to co wszyscy, bez prawdziwego zaangażowania. Jak pisałem na początku - tworząc tę listę (i czytając Wasze) widzę, jak wiele gier mnie ominęło, albo jak wiele ledwo polizałem i zostawiłem. Nie byłem nigdy dobry w wyszukiwaniu perełek - grałem to, co wpadło mi w łapy, a wpadało przeważnie to, co podobało się kolegom (niekiedy się wciągałem, ale często porzucałem ledwo napoczęte). O tym też pisałem. I teraz chyba jest podobnie - gram w jakieś wielomilionowe blockbustery pokroju Assassina, Skyrima i Tomb Raidera, zamiast np. wyszukiwać smakołyki typu Vanquish czy Catherina. A szykują się w mej opowieści (że rzucę takim spoilerem) czasy jeszcze straszniejsze - gdy nie grałem w jakąś grę bo uznawałem, że mam coś lepszego do roboty.

I teraz tak tytuł po tytule idąc przypominam sobie tamte pecetowe gry i dociera do mnie że dziś połowę albo trzy czwarte z nich uznałbym za crapy.

Ale zastanawia mnie też, że nad epoką ośmiobitowców tak gładko przeskoczyłeś omijając wiele gier w które z kolei jeśli nie grałeś to wydaje mi się że jednak troche straciłeś.

Gdzie bowiem Knight Lore? Gdzie Pyjamarama? Gdzie Monty on the Run? Gdzie Jet Set Willy, Cauldron, Dizzy, Pirates, Last Ninja, Commando, Defender of the Crown, Bruce Lee, Creatures, Usagi Yojimbo? Gdzie przygodówki, Zak McKraken czy Maniac Mansion, czy strategie jak Laser Squad?

Ja miałem Atari i grałem na Atari - stąd może inne doświadczenia. Część z tej listy nic mi nie mówi - wklepałem w wiki, odpowiedź jasna: nie wyszły na Atari. Grałem w inne rzeczy, ale i tak większość z nich nie jest dziś warta wspominania. Co mam wspominać? Moon Patrol, Henry's House, River Raid, Chuckie Egg, Spy vs Spy, Tappera, Hero lub Pit stop? Grałem z 5 minut w Bruce Lee i Jet Set Willy, ale uznałem je za crapy, wolałem Misję i Nerona. Na Amidze grałem mało, bo z doskoku, na PC przesiadłem się późno, gdy Doom 2 nie był już nowością i właściwie to zawsze czułem się na nim spóźniony. Do paru staroci (ale nie z 8-bitów) wracałem (bogom racjonalizmu niech będą dzięki za DosBoxa), ale wiele klasyki pamiętam tylko jako screeny z Top Secretu. Taka moja smutna prawda.

Ale od guru tematu, od samozwańczego krytyka krytyków, od chodzącej encyklopedii i wcielenia gustu miałem nadzieję usłyszeć opowieść godną tamtych czasów, Gier w jakie wtedy graliśmy i tego jaką częścią życia była nasza pasja.

Ja również, ale chyba jeszcze nie pisał w tym temacie.

@Otacon - jeśli Cię to pocieszy, jest jeszcze parę gatunków, których nie lubię i z których raptem parę gier uważam za interesujące, a całą resztę za niewartą uwagi. Np. RTSy i FPSy.

Ten post był edytowany przez fingus dnia: 20 maja 2013 - 22:16

[torq314]

W takim razie z niecierpliwością czekam na jakiś późny holocen

[fingus]

Masz na myśli te czasy straszne i smutne, gdy np. odpalałem System Shock 2, grałem 5 minut i stwierdzałem "wydaje się całkiem ok, pogram jak znajdę chwilę" i nie znalazłem jej po dziś dzień?

W ogóle, to mam wrażenie, że nigdy w życiu nie grałem tak dużo, jak teraz - w tej generacji skończyłem chyba ponad 30 gier, co wydaje mi się ilością wręcz zawrotną.

A mimo wszystko:

przypominam sobie tamte pecetowe gry i dociera do mnie że dziś połowę albo trzy czwarte z nich uznałbym za crapy

Ja mam wręcz przeciwnie - za każdym razem, gdy wspominam te stare gierki, mam wrażenie, że wolałbym odpalić jakiegoś Master of Orion, zamiast kolejnej części takiego Assassina. Nie wiem tylko, na ile to prawdziwe uczucie, a na ile brak witamin.

[Kradziej]

Żeby nie było: przeczytałem ostatnią część, ale nie mogłem się zgłosić, bo nie miałem internetu. Czekam na następną !!

 

 

[fingus]

Ok, no to nie mam wyjścia.
Oto i ona - dziś tylko trzy giereczki, ale giereczki naprawdę znakomite i najlepsze w swej klasie. Chciałem krótko, ale trochę się rozgadałem. Sorry.
Top 20 - początek cywilizacji (miał być holocen, ale zrezygnowałem)

Spoiler

Chciałem ten wpis nazwać "holocenem", ale ktoś mógłby niemądrze skojarzyć z holokaustem, a wcale mi na tym nie zależy. Dziś krótko, ale o grach naprawdę znakomitych. W poprzednim wpisie wymieniłem sporo takich, co do których można mieć wątpliwości, czy zasługują na Top 20 - ba, sam je mam. Owszem, grałem i się podobały, wciąż mam w swej pamięci, w jakiś tam sposób ukształtowały mój growy gust, ale nie jestem pewien czy są wybitne, ponadczasowe i czy kiedykolwiek naprawdę były moimi ulubionymi. Tym razem nie mam wątpliwości - wielkie, ważne i naprawdę bardzo dobre. Czas na moich ulubieńców. A jak dotąd na liście zebrałem:

• Robbo
• A.D. 2044
• Lemmings 2: The Tribes
• Civilization
• Another World
• Doom 2
• Warcraft
• Master of Orion
• Ufo: Enemy Unknown
• Blackthorne
• The Incredible Machine
• Goblins 3

Jak widać, wciągnąłem też Dooma i Warcrafta - a wciągnąłem dlatego, że już teraz widzę, że bez czyszczenia się nie obędzie. A więc pozwolę sobie odważniej szafować propozycjami, a potem będę miał dodatkową radość z usuwania ich z listy.

Might and Magic V: Darkside of Xeen. Znakomity RPG, świetna, wciągająca gra, o wspaniałym, barwnym świecie, nieskomplikowanej fabule (właściwie to taki hack'n'slash - większość czasu zajmuje nam zabijanie ogromnych ilości potworów i pakowanie postaci), dużej różnorodności zadań (proste, ale smakowite), wrogów (ślicznie rysowanych), sojuszników i lokacji. A "members only" z gildii magów czy "you wanna train?" z gildii wojowników pamiętam do dziś. Z dzisiejszego punktu widzenia, można nazwać ją sandboksem - oferowała otwarty świat, gdzie jedyną granicą były nasze umiejętności (niekiedy była to umiejętność przebycia np. gór, którą trzeba było zdobyć od nauczycieli, ale częściej nasz level, który nie pozwalał nam zapuścić się w obszary kontrolowane przez potężniejsze stwory). Gra była idealnie wyważona i świetnie zaprojektowana - na tyle prosta, by nie odstraszać złożonością, a zarazem na tyle rozbudowana by nie nudzić i oferować wciąż coś nowego. Pod wieloma względami nowoczesna i nawet dziś można w nią grać bez zgryzot - może tylko konieczność identyfikacji przedmiotów u kowala wydawać się niedzisiejsza. Był to chyba pierwszy RPG, który aż tak mnie wciągnął i w sumie jeden z niewielu - choć zawsze lubiłem myśleć o sobie jako miłośniku tego gatunku (no, a przynajmniej myśleć "lubię RPG"), to stosunkowo niewiele erpegów ukończyłem (a grałem w zaledwie odrobinę więcej) - i pewnie wszystkie znajdą się na tej liście (jako świadectwo, że jestem tym miłośnikiem, za którego się podaję). Łatwo więc będzie stwierdzić ile ta moja miłość jest warta. Ciężko byłoby mi znaleźć lepszy przykład high fantasy - bogatego, różnorodnego i wszystkomającego. Nawet na elementy sci-fi znalazło się w nim miejsce. Seria liczy sobie wiele odsłon (i powstaje kolejna - w stylu retro), ale wyróżniam piątkę - w trójkę grałem trochę, we wcześniejsze w ogóle, czwórka była bardzo dobra, ale piątka rozwijała to w świetnym stylu (w dodatku dało się je łączyć i podróżować między światami), szóstka i dalsze części dostarczyły nowy silnik graficzny (który, dopóki się nie zestarzał, wyglądał ładnie), sporo urozmaiceń i nowości, też robiły wszystko jak należy, ale i tak wyróżnię piątkę, jako przodowniczkę swego czasu.

Heroes of Might and Magic. Nie pamiętam dziś, czy najpierw grałem w "M'n'Msy", czy w "hirosów". Chyba w "M'n'Msy". Między grami był związek i to odczuwalny (w postaciach, potworach, niekiedy lokacjach), ale nie miało to wielkiego znaczenia (choć mogło mieć wpływ na zainteresowanie się jednym lub drugim). Była to jednak świetna strategia fantasy i to z tych moich ulubionych - które nie ograniczały się do przesuwania figurek po mapie (choć walka była najważniejszym jej elementem i podstawowym warunkiem zwycięstwa). Należało jeszcze dbać o rozbudowę miast, zapewnienie sobie dostępu do surowców (oba te czynniki były niezbędne do zaciągania nowych jednostek) oraz (niezwykle istotny element) rozwój bohatera - levelowaliśmy go, uczyliśmy go zaklęć, wyposażaliśmy w przedmioty i zdolności, aż stawał się niepokonany i prowadził swe zastępy ku zwycięstwu. Rewelacyjna, pochłaniająca (jak wszystkie dobre strategie), różnorodna, karmiąca nie tylko apetyty na strategi, ale i na RPG. Do tego miała multi "hot seat" i edytor poziomów (chyba od dwójki), co owocowało wielką mnogością stworzonych przez fanów map. Już jedynka była świetna (choć jej cukiereczkowa grafika mogła odstraszać), dwójka niewiele się różniła, ale wprowadzała nowe miasta, jednostki i poprawiała parę rzeczy (np. grafikę), trójka przyniosła więcej zmian, straciła nieco słodyczy w wyglądzie, ale była jak najbardziej ok. Czwórka już mi się nie podobała, a późniejsze sobie odpuściłem po nieprzychylnych recenzjach znajomych.

Little Big Adventure. Jedna z tych wspaniałych gier, które zaskoczyły mnie tym, jakie są dobre. Zanim w nią zagrałem, nie spodziewałem się, że gry mogą być takie. Cudowny, słodko-gorzki świat gadających zwierzaków i cukierkowej grafiki oraz zasiek na ulicach, tajnej policji i rządzącego tym autokraty, fantastyczna misja która gania nas z miejsca na miejsce, a to wszystko okraszone hipnotyzującą muzyką. Gra miała unikalny interfejs (gdzie wybrana postawa bohatera - np. atletyczna lub ostrożna - zmieniała jej zachowanie), a już sam początek (gdy wydostawaliśmy się z aresztu) pozwalał się zorientować, że to coś zupełnie innego niż jakieś tam Doomy czy Warcrafty. Pamiętam, że na początku sporo trudności sprawiło mi odkrycie co właściwie w tej grze mam robić (wszystko przez ten unikalny interfejs). Gra miała swoje wpadki (dostawać obrażenia gdy biegnąc uderzymy w ścianę? żartujecie, prawda?), ale i tak mam do niej przeogromny sentyment. Gatunkowo to action-adventure we współczesnym pojęciu, różnorodnością nie mające się czego wstydzić i dziś: jest skradanie się, są ucieczki, walka magią i mieczem, typowo przygodówkowe zadania, podróże po całej planecie, jest nawet sklepik, dialogi, wiele przedmiotów, pełne niebezpieczeństw labirynty, a nawet magazyn gdzie musimy przesuwać skrzynki na wskazane miejsce. Wspaniała w każdym calu. Dwójka też była bardzo dobra, nie tak zaskakująca i świeża jak jedynka, ale większa, bogatsza i w grafice "prawie 3D" (tzn. 3D lecz bez płynnego ruchu kamery). Za trójką fani wciąż płaczą, ale ukazał się przecież "duchowy spadkobierca" LBA, czyli "Beyond Good and Evil" - kto grał w obie gry, bez trudu dostrzeże masę podobieństw - jest totalitarny świat, jest zwyczajny bohater wplątany w niezwyczajną historię, są gadające zwierzaki i mariaż magii z techniką. W warstwie fabuły, świata i bohaterów BG&E też bardzo mi się podobał, ale bolało to, jak mały i krótki był - miałem wrażenie, że ledwo go liznąłem, a tu już koniec. Szkoda, że nie było kontynuacji.

[Kradziej]

Przeczytam jak wrócę z matury z infy

[Stan]

fingus gratuluje, masz stałe grono 3 czytelników (ja sie do nich nie zaliczam)  

[fingus]

Dobre i to.