http://games.sega.com/7thdragon/
Nie ma to jak gierka, która uderza z zaskoczenia 
Code VFD to czwarta gierka z serii 7th Dragon, pierwsza która została oficjalnie przez Segę zlokalizowana na rynek zachodni. Na pierwszy rzut oka typowy średniak dla weebsów: chibi-postacie, furry, Tokyo w opresjach. Kiedy za serią stoją jednak takie nazwiska jak Yuzo Koshiro (jeden z moich ulubionych kompozytorów, znany z muzyki do Etrian Odyssey) i Rieko Kodama (Phantasy Star, Skies of Arcadia) to nawet takiego z pozoru crapa można sprawdzić, nie?
Rzecz się dzieje w roku 2100, czyli 80 lat po wydarzeniach z poprzednich dwóch części. Pod przykrywką dewelopera giereczek wideo dla dzieci firma Nodens przygotowuje się na trzecie zejście tytułowego siódmego smoka. Stworzyli specjalny symulator VR walk ze smokami, w którym testują umiejętności potencjalnych smoczych łowców i… maszynę do podróżowania w czasie, którą wysyłają tych łowców w celu eksterminacji prawdziwych smoków. Tymi łowcami jesteście wy, gracze Code VFD! Yeah, niezły clusterfuck. Głębokiej fabuły czy ciekawych dialogów nie ma co tu szukać. Np. naszym wkur*iającym nawigatorem po lochach jest pluszowy, przeklinający zajączek (regularnie wyzywa armię pomagającą w łowach od dziwek 
)
Ale, ALE! To wszystko zupełnie nikogo, bo gameplaywo 7th Dragon jest nie lada perełką. Świetne połączenie liniowych labiryntów z ciekawym systemem walki i odpowiednią marchewką, motywującą do marnowania kolejnych godzin. Już tłumaczę co i jak.
Dungeony są mniej więcej takiej samej złożoności co te w Bravely Default – raczej rynny bez zagadek. Po lochach spotyka się przypadkowych przeciwników zaznaczonych paskiem zmieniającym kolor w zależności od stopnia zagrożenia i smoki, widoczne jako cienie. Teraz marchewka: liczba smoków jest ograniczona, a za surowiec, który z nich wypada rozbudowuje się swoją bazę. O smokach należy myśleć jak o FOE z Etrian Odyssey. Kiedy mamy random encounter, a w pobliżu jest smoczysko to zaatakuje nas po paru turach.
Czyszczenie miejscówek ze smoków wciąga, bo działa na zasadzie „a jeszcze tylko to jedno pomieszczenie, jeszcze te dwa jaszczury pyknę i pójdę do sejwa”. Klasycznym turowym walkom trzyosobową drużyną twistu nadaje system suportów. Do sześciu postaci może wspierać z drugiej i trzeciej linii nasz główny team, a między walkami służyć jako ławka rezerwowa, aby zmieniać taktykę. Szczególnie walki z bossami mają charakter prawdziwej potyczki z kolosem. Jeden smok i cała gromadka bohaterów, próbujących zgładzić bestię co chwila się lecząc, buffując i zastawiając pułapki.
Klasy postaci są fantastycznie nietypowa i dają spore możliwości dostosowania ich do swojego stylu gry. Daleko im do standardowych jRPGowych profesji podzielonych sztywno na tanka, maga i healera. God Hand w kostiumie lokaja/pokojówki odblokowuje sobie mocniejsze ataki w ciągu walki nabijając poziom G przeciwnikowi podstawowymi ciosami, co czyni go bardzo dobrą klasą na dłuższe potyczki. Ponadto ma też sporo umiejętności wspierających statsy i leczących drużynę. Agent nagina z pistoletów i ma ataki zadające obrażenia wszystkim wrogom na raz, więc nadaje się do szybkiej rozwałki random encounterów. Oprócz tego jest jednocześnie hackerem, przejmującym kontrolę nad potworami i trochę ninją, bo potrafi się chować i atakować z ukrycia. Duelist bazuje na magicznych kartach, które co turę losuje i w zależności od kombinacji może używać pułapek aktywujących się po atakach potworów, debuffów magicznych, a nawet odnawiać manę całej drużynie. To tylko trzy z ośmiu profesji, które jak na razie odblokowałem. Teraz sobie wyobraźcie ile unikatowych mieszanek można stworzyć mając do dyspozycji dziewięć miejsc! 
Jestem na czwartym rozdziale i jadę z dwoma samurajami (najbardziej zrównoważona klasa), dwoma god handami, rezygnując z fortunera (coś jak hexer, skupiający się na zmianach statusu – jedyny powód dlaczego nie wziąłem jednego do drużyny to długi czas ładowania paska suportów. Aż cztery tury trzeba czekać, co dla mnie trochę za długo, bo niszczę smoku zazwyczaj w 2-3 
). Technicznie jest nieco chwiejnie, bo nie ma 3D, ząbki dają po oczach i framerate nawet okazjonalnie potrafi spaść, ale za dużo frajdy mam z systemem walki, żeby mnie to zniechęcało.
Klimat samych miejscówek jest przyjemnie senny. Podoba mi się połączenie technologii z naturą. Całe Tokyo, przyszłość i przeszłość są porośnięte czerwonymi kwiatkami – Dragonsbane. Zatopione miasto Atlantis ma pełno fluorescencyjnych drzewek i lewitujących skał. Elektroniczny soundtrack dobrze komplementuje tą atmosferę. Słychać, że przy muzyce majstrował gość od Streets of Rage i Ys.
Jak na razie największe pozytywne zaskoczenie RPGowe w tym roku, gameplayowo coś pomiędzy Bravely Default a Etrian Oddysey. Hasam sobie po ruinach, nadupiam smoki i zbieram koty (tak, można zbierać koty i odwiedzać je w kociej kawiarni). Do tego zapowiada się na raczej krótką przygodę, bo po 14 godzinach mam już 43 level. 7th Dragon III dostępne jest w tej chwili w zrozumiałym języku tylko w US. SEGA Europe nie ma w planach wydania gry na starym kontynencie, ale może jakaś NISA czy inne Deep Silver wypuszczą ją cyfrowo.
Ja się wybawiłem przednio, mimo że poziom trudności jest żaden. Całą rozgrywkę łamią po paru rozdziałach EX Skille. Przebrzydle dopakowane umiejętności - na przykład God Hand ma cios powodujący "Null action", który działa nawet na szefków. PRZEZ PARĘ TUR. Można im nawrzucać w tym czasie wtedy tyle debuffów, że reszta walki to pikuś. Agent + God Hand + God Hand i endboss pada bez zadania obrażeń drużynie 
