Klimat zaśniezonego Nowego Jorku, muzyka (zarówno ta Badalamentiego jak i pozoztałe kawałki), sterowanie, klimat, atmosfera i pozorna nieliniowośc (dialogi, pewne decyzje.... zresztą wiadomo o co chodzi bo przedmówcy się rozpisywali), ciekawie prowadzona fabuła i naprawdę fajni bohaterowie (choć Kane'a jakoś nie polubiłem). Te elementy skopały mi dupę 
. Niestety poza jeszcze kilkoma fajnymi rozdziałami w dalszej częsci gry, Fahrenheit traci moc i zaczynamy dostrzegac ze ktoś nas chyba właśnie ostro dyma, ze się tak wyrażę . Scenariusz od pewnego momentu to straszna i naciągana padka 
. Ja wiem że scenarzystom bardzo łatwo jest wszystko co dziwne i intrygujące tłumaczyć jakimiś zjawiskami paranormalnymi, przepowiedniami i innym badziewiem, no ale litości ileż można. Rzygać się już chce!!! Do tego odniosłem wrazenie że od pewnego momentu leci się przez grę bardzo szybko zaliczając rozdział za rozdziałem bo nawet gracze "liżący ściany" (czyli np ja) nie mają w tych rozdziałach w sumie nic do roboty (dlatego nie działa proporcja 30%- 4h, 90% - 12h). Gdyby tylko Cage z ekipą poprowadzili fabułę do końca po ścieżce realistycznej, przyziemnej, bardziej emocjonalnej i ludzkiej to byłaby to faktycznie gra na 9 (bo pierwsza połowa gry na pewno na 9 zasługuje). Co do rozgrywki, to nie jest tak, że teraz wszyscy twórcy bedą robić gry, w których będzie trzeba machać gałkami i walić po spustach oglądając animacje 
. Nikt nie ukrywał ze Fahrenheit to bedzie przygodówka, więc dla mnie wszystkie pomysły w nim zastosowane są OK. 100 razy bardziej wolę to niż tradycyjne point'n'click z masowym zbieraniem przedmiotów i częstym utykaniem w przeróżnych lokacjach. W Fahrenheicie przecież nawet nie ma ekwipunku, a wszystkie rozwiązania są IMO bardzo intuicyjne. Na pewno nie jest to nowatorstwo, ale jest spoko. Co do grafiki to uczycia mam oczywiście mieszane. Niektóre lokacje i wygląd postaci w niektórych rozdziałach są fantastyczne a przede wszystkim klimatyczne. Momentami jednak grafa jest po prostu paskudna, ohydna i odrzucająca Nie wiem naprawdę jak QD nie wstyd wypuszczać w 2005 roku grę z grafą na nizszym poziomie niż choćby Shenmue (porównujac tylko aspekty techniczne). Mimo wszystko nie czuje się oszukany, bo po recce Kosa wiedziałem o zje.banych koncowych rozdziałach, grafie na 7 i niskim czasie gry. Mam tylko nadzieję ze David Cage z zespołem Quantic Dream znajdzie innego wydawcę, zatrudni lepszych grafików (koniecznie) i wyda porządną grę na konsole nowej generacji z równie mocarnym klimatem i charyzmatycznymi bohaterami (bez dwóch zdań Carla rządzi), muzą Badalamentiego i z lepszym, bardziej dramatycznym i ludzkim scenariuszem. Przed nim bardzo trudne zadanie, bo zaufanie graczy Fahrenheitem nieco (a może bardzo?) nadwyrężył, ale ja będę go obserwował bacznie. Pozdro szacun.
na plus jednak trzeba zaliczyć klimat i pewnego rodzaju styl gry który oryginalnością wybija sie z rzeszy najnowszych tytułów, no i grywalność jest niezła ...
). Juz pierwsza misja - w restauracji jest wrecz powsalajca, a wprowadzajace do niej intro rzuca na kolana. Szkoda tylko, ze pozniej, nie ma juz zadnej lepszej misji niz ta. Gra od pewnego momentu zaczyna tracic klimat, a odpowiedzi na postawione przez scenariusz pytania wydaja sie conajmniej kiepski, w prownaniu z tym czego oczekuje sie po pierwszych kilku epizodach. Jednak mimo to, gra dla mnie jest swietna, a iscie matrixowskie akcje, sa ciekawym uzupelnieniem gameplay'u. Co do oprawy audio-video to grafika mnie osobiscie ani troche nie przeszkadzala...bylem za bardzo zatopiony w miodnosci klimatu by zwracac uwage na rzeczy tak malo w tym momencie ciekawe, jak grafa. A co do audio - buduje genialnie klimat, swietnie komponujac sie z cala gra.
Przynajmniej narazie.
i troche żałuje że dopiero teraz miałem okazje ją kupić. Machanie gałkami to świetny pomysł. Fabuła pod koniec gry troche ześwirowała.
pomijając już kwestię absurdalności kryjącej się w stwierdzeniu "Kojima Europy" (zaraz na myśl przychodzi genialna inaczej seria Amerykański Ninja), chciałbym zauważyć, że David Cage nie jest początkującym artystą, który ma za sobą dopiero jedną, niezwykle udaną, ale komercyjnie spaloną grę. nie wspomnę już o tym, że gdyby był geniuszem, jego gry byłyby nie tylko szerzej znane, ale i, zwyczajnie, lepsze gameplay'owo, jak również fabularnie. fakt, gier za sobą Davide Cage w praktyce ma aż dwie, więc teoretycznie można stwierdzić, że nie rozwinął w całej pełni swego potencjału. teoretycznie... Kojima powalał na kolana od pierwszej gry, podobnie jak Suzuki. nie przeszkadzały mu w tym nawet ograniczone do bólu możliwości NES-a. najważniejsze jest jednak to, że Kojima jest ojcem jednej z najbardziej inspirujących serii gier w ogóle, a David Cage ma na koncie dwie ambitne, ale w ogólnym rozrachunku spartaczone pozycje. nie zasługuje on to, by zestawiać jego nazwisko z nazwiskami największych tej branży. 
. Europa to trochę inny świat i inne realia. I tak jak Wielki Kojima stworzył (z wielkim wkładem innych) Psycho Mantisa czytającego kartę pamięci i poruszającego padem siłą woli, tak My mamy Cage'a który 
