Pobawiłem się wczoraj parę godzin, głównie rozkminiając do czego służą menusy ???? nawet udało mi się darmowe DLC ściągnąć! Specjalnie nie śledziłem każdego newsa, żeby zmiany w rozgrywce mnie zaskoczyły, więc wybaczcie, jeżeli będę pisał o oczywistościach znanych już z notek prasowych czy zwiastunów.
Poruszanie się po miejscówkach rozsianych na mapie jest rozwiązane na dwojaki sposób. Początkową wioskę zwiedzamy korzystając ze znaczników na dolnym ekranie. Górny ekran badamy kursorem niczym w przygodówkach pokroju Ace Attorney czy Layton. Znajdujemy w ten sposób np. pożywienie albo bronie jak siekierkę wbitą w pieniek.
Postacie w przeciwieństwie do wspomnianych point’n’clicków są przedstawione jako modele 2D w trójwymiarowym otoczeniu, co ładnie uwypukla efekt steroskopowy i przez piękny art style Hidari nie kłuje w oczy jak choćby w ostatnich 3DSowych MegaTenach.
Dungeony z kolei są przedstawione w pełnym trójwymiarze, z obrotową kamerą pod D-padem. Można niszczyć elementy otoczenia jak skrzynie i beczki, z których wypadają przedmioty do zebrania. Wrogowie pojawiają się w postaci semi-random encounterów, czyli zetknięcie się z przeciwnikiem powoduje rozpoczęcie turowego starcia. Nie spawnują się jednak w nieskończoność, ponownie pojawiają się dopiero po wyjściu/wejściu do labiryntu.
Ciekawą mechaniką są morale jednostek w lochu. Przedstawione graficznie w postaci uśmiechniętego pyszczka przy portrecie postaci spadają wraz z odniesionymi w walkach obrażeniami. Przy niskich wartościach zaczynają spadać statystyki, więc trzeba zadbać o zadowolenie swojego wojska np. karmiąc je bądź modląc się przy posągu bogini.
Walki z racji braku trójkąta broni opierają się w głównej mierze na pozycjonowaniu i wykorzystaniu terenu. Nie będę na razie wchodził w szczegóły, bo daleko nie zaszedłem, ale problemu z przestawieniem się po Fates nie miałem żadnego – wciąga od pierwszej sekundy, nie odczuwałem przez pierwsze godziny braku dual attack chociażby.
Z powierzchownych drobiazdów to nie ma już tylu ustawień widoku mapki. Wduszenie R zmienia jedynie kąt pod którym oglądamy pole bitwy na widok równo z góry albo ‘kopnięty’. Po wygranej potyczce przydzielany jest automatyczny bonus exp (nie powodujący lv lup, zatrzymuje się jeśli postać ma 99). Konwersacje suportowe wróciły do dawnego stylu rozmów na polu bitwy, tracących turę.
Tutoriale sugerują podwójną zmianę klasy, wieśniaków już po paru poziomach można przekształcić w jedną z wielu profesji – m.in. łucznika, maga, najemnika czy żołnierza. Klasy raczej są znowu podzielone wg płci, więc męskich pegasus knightów się nie spodziewajcie.
Dzisiaj wieczorem może uda mi się trochę dłużej popykać i pocykać więcej screenów. Otoczenie i nie powala, ale rysunki są piękne i jest na co popatrzeć:
Jakieś ~20h za mną, jestem w czwartym rozdziale (weźcie pod uwagę, że dużo skipuję dialogów i gram bez animacji), więc powoli zbliżam się do końcówki. Rozdziały są traktowane tutaj jako akty, więc jest więcej bossów niż tylko 1 na chapter ????
Shadows of Valentia po dzielonym wstępie składa się z dwóch kampanii, odbywających się równolegle. Czyli możemy się niezależnie poruszać Almem albo Celicą. Zmiana armii nie jest uwarunkowana fabularnie jak choćby w niektórych późniejszych odsłonach, jednak niektóre miejscówki trzeba odwiedzać synchronicznie, np. żeby otworzyć przejście przez rzekę do kolejnej części mapy. Ponadto w miastach można wysyłać między armiami przedmioty, np. bronie. Tylko jedną na dostępnego w mieście kupca, więc o swobodnym zarządzaniu eq między drużynami nie ma mowy.
Random encountery pojawiają się na mapie tak jak w Awakening, ale robią to bez względu na to czy wyczyściliśmy już dany rejon czy nie. Tzn. łączą się z regularnymi armiami i je wspierają. Do tego lubią się co turę, dwie przemieszczać niczym Hammer Bros. W SMB3 i zaskakiwać w ten sposób nasze armie. To jest mega upierdliwe. Np.: chcemy się przedostać Almem do miasta po upgrade broni albo do świątyni zmienić klasę postaci, na co potrzeba 5-6 ruchów i co chwilę przerywają nam RE, ale na części mapy Celici, która stoi w miejscu. To jest podwójnie mega upierdliwe, ponieważ taki potwór włażący na czekającą armię zyskuje przewagę i pierwszy ruch. Miałem nawet raz w ten sposób game over, bo mnie gargulce w jednej turze zaskoczyły.
Encountery podobnie działają w lochach. Trzaśnięcie przeciwnika mieczem spowoduje, że nasi bohaterowie mają pierwszy ruch i są nieco bliżej niż przy zwykłym ‘zetknięciu’. Zrobienie tego samego z rozpędu (trzymając przycisk biegu) jeszcze bardziej nas przybliży, tak że postacie z ostatniej linii swobodnie zaatakują. Kiedy w pomieszczeniu jest więcej niż jedna wroga armia, drugi nieprzyjaciel przychodzi pierwszemu na pomoc z kierunku w którym stał. Np. atakujesz zombiaka, a po jego prawej był jeszcze zły mag. Grupka złych magów przychodzi w pierwszej turze od naszej lewej flanki.
Labirynty teraz też zaczynają się robić trudne. Lubią zrobić psikusa typu „wejdź w teleport!” „BAM! A teraz walcz z niekorzyścią przeciwko 3 armią na raz”. W pierwszej turze zginąłem. To się zdarza i trzeba z tym żyć, robić cały dungeon od początku albo od ostatniego punktu zapisu, których wiele nie ma. Do tego widać tylko mały fragment mapy po którym się aktualnie poruszamy, podglądu całości nie ma. Łatwo zabłądzić, ale można ‘uciec’ i spróbować sił od początku dungeonu. Limit postaci też jest w tych lochach. Armia może się składać z dziesięciu jednostek. Kiedy dungeon trwa ponad godzinę, łatwo sobie wyobrazić jak mocno rozwala to balans z resztą drużyny.
No i cofam to co napisałem we wcześniejszym poście, że szybko idzie się przestawić na nowy balans rozgrywki. Nope. Co chwila się łapałem na oblatywaniu łuczników pegazami, kiedy w tej grze łucznicy nie są mocni na jednostki latające. Zasięg wszystkich postaci, nawet powolniejszych jak Armor Knight jest olbrzymim i odzwierciedla się to w rozległych mapach i jednostkach rozstawionych po kątach. Wspomniani łucznicy po awansie na snipera mogą mieć do 5 pól naprzód możliwość ataku. To jakiś obłęd, pamiętając że trzy pola były zawsze szczytem marzeń, nie licząc wsparcia machin wojennych. Magowie i przede wszystkim Druidzi są równie przepakowani imo. Np. Genny jest od razu wyposażona w Nosferatu, zdobywa Physics i jakiś czar przyzywający 4 duchy, które mogą służyć za mięso armatnie (niestety AI-controlled :<). Myrmidoni, Pegazy to śmiech na sali przy tym.
Ogólnie rytm walki jaki sobie wypracowałem to zbijanie swojej armii w jedną, max dwie kupki, poruszające się w zwartej formacji w stronę celu. Powolutku, bez rushowania jak czasem w Fates, bo prawie w każdej większej potyczce trzeba się zmagać z bronieniem się przed najazdami z paru stron. Poziom trudności jest wysoki, do znienawidzonych wrogów dodacie szamanów przyzywających co parę tur mięso armatnie, wymuszające w ten sposób szybszą inwazję na fort/cel (chodzi o to, że nie można czekać i po jednym edku sobie wyciągać, gangując go jak w FE1, bo w pewnym momencie to mięso armatnie dopadnie kogoś ze słabym defem). Są też wiedźmy posiadające umiejętność teleportowania się w dowolne miejsce. Lepiej wtedy w ogóle nie brać bohaterów ze słabym resem, bo w pierwszej turze ich wykończą – nie ma co liczyć na ‘błąd’ SI, zawsze idzie do jednostek z najsłabszymi statsami.
Podoba mi się coraz bardziej system broni, który niejako zastępuje znany i kochany trójkąt. Zwykłą lancę można w pewny momencie przerobić na horseslayera. W lochcach znajduje się magiczne miecze, dobre na opancerzowanych wrogów. Jak nauczysz bohatera wszystkich skilli z danego przedmiotu, zakładasz następny, żeby powiększyć swoje możliwości. Tarcze i pierścienie są przy tym uniwersalne, bronie z kolei tylko dla odpowiedniej klasy. Znowu wygrywają magowie, którzy z zamontowanymi pierścieniami leczącymi 5HP co turę robią kosmiczny rozpierdziel.
Rozgrywka w Echoes nie jest tak spektakularna i różnorodna jak w Fates, ale dungeony robią kawał dobrej roboty jako przerywniki między kolejnymi dużymi potyczkami. Zwolennikom Awakening i Birthright raczej nie przypadnie do gustu. Za to Conqueściarze, liczący na coś zbliżonego do stylu Sacred Stones powinni być zadowoleni.
PS.: nie ma skrinusi, bo nie miałem internetu PSS.: ale za to może poszukam muzyki, która jest booooska ^^
ed:
Motywy starć są orgasmiczne! Celica Map 3
Ten post był edytowany przez Tawotnica dnia: 25 kwietnia 2017 - 19:55
Skończyłem! ~28h, ostatnie walki były masakryczne. Ekran zapaćkany summonami, powtarzający się patent z ogromnym pustym terenem przeciętym bardzo wąskim przejściem (kładką nad rzeką, jakimś przesmykiem do zamku, górami, które tylko pegaz przeleci etc.)
Największą wadą FE Echoes jest kurczowe trzymanie się oryginału. Wszelkie ciekawe nowostki (jak rozwijanie umiejętności) toną w nużących potyczkach i rozlazłych mapach. Tęskniłem wielokrotnie za szybkim tempem Fates z czasem przesadnymi twistami, jakie wprowadzały 'ruchome' mapy. That said, jak ktoś lubi pasywne podejście do starć, wyczekiwanie i chronienie słabszych jednostek: czeka was ogromne wyzwanie, jeśli nie będziecie grindować/rezygnować z wystawiania niektórych postaci do walki.
Największą zaletą FE Echoes jest... kurczowe trzymanie się oryginału! Zero waifu-bullshitu i płodzenia dzieci. Prostolinijny, ciężki SRPG bez zbędnych wodotrysków w fenomenalnie odświeżonej oprawie. Zrobiliby to na modłę Fates czy Heroes - straciłoby połowę swojego uroku.
Muza to poziom Niera, że z 8-bitowego plumkania takie sztosy wyciągnęli
Masz poziom trudności dla casuali, w którym nie ma permadeatha. Ponadto dodali w tek części możliwość cofania ruchów - zbierasz zębatki po dungeonach i wioskach, im więcej ich masz tym więcej ruchów na raz możesz cofnąć.
Imo IntSts dosyć dobrze sobie radzą z zaspokajaniem zarówno starych jak i nowych fanów FE. Heroes ma cycki, Echoes rozgrywkę. Ruch z podzielonym na edycje Fates okazał się strzałem w 10. Jestem ciekawy co w tej kwestii wymyślą na Switcha.
Jestem zaskoczony, że więcej recek nie narzeka na poziom trudności tak jak choćby GameInformer. Może casual/beginner nie ma tyle frustrujących momentów i przyzywanych mobków do pokonania, a podejrzewam że większość z bardziej pochlebnych recenzentów tak grało ;P
Skończyłem po raz drugi, tym razem rozumiejąc fabułę ( ) i muszę powiedzieć, że przewidywalny końcowy twist jest bardzo solidnie zrealizowany. Brakuje trochę do patosu Radiantów, ale to nadal o niebo lepsza historyjka niż Awakening/Fates. Postacie też dzieli przepaść, tym razem na niekorzyść Echoes. Z racji tego, że to remake gry sprzed ery FEA wracamy do jednowymiarowych nudziarzy. Jedyni bohaterowie z odrobiną charakteru to Mae i Leon, stąd imo ekipa Celici > ekipa Alma.
Jeśli chodzi o rozgrywkę to dużo aktywniej korzystałem z przewijania czasu. Ależ to oszczędza nerwów przy bossach, bo można spokojnie popróbować parę razy wsadzić criticala bez potrzeby restartowania całej potyczki, gdyby coś poszło nie tak. Podobnie dużym ułatwieniem są złote fontanny wskrzeszające zmarłych. Bez skrupułów można przez to szarżować w end-gamie. Ogólnie po przejściu na Hard/Classic muszę zrewidować swoje zdanie o wysokim poziomie trudności. Alm/Celica dość szybko stają się prawie niezniszczalnymi tankami, jeśli pakuje się w nich wszystkie stat boostery (fontanny, itemy). Czekałem bardzo długo z reclassem podstawowych postaci, przez co rozdział 3 był trochę bardziej wymagający, ale przez końcówkę przeszedłem jak przez masło. Nie ma w tej części trybu Lunatic
Nie znaczy to, że post-gamowy labirynt nie daje w kość, bo przez słaby res Alma zdarzały mi się wpadki. Na 9 piętrze Thabes jakiś żbik mnie zaszedł od tyłu i akurat musiał mieć maga i smoka na froncie
Obczaiłem też wszystkie DLC jakie do tej pory wyszły. Temple/Sanctum to prostolinijne miejscówki z paroma komorami w których umieszczone są random dropy i parę przeciwników. Słabe i zapełnia miejsce w inwentarzu śmieciami. Nawet nie wiedziałem, że to miejsce może się kiedyś skończyć. Nie planujcie więcej hoardować - nie trzeba zbierać każdej pomarańczy, nieużywane bronie lepiej sprzedać i kasę wpakować w upgrady.
Tak a propos kasy to mapka do farmienia srebra jest chyba najlepszą w swoim rodzaju. Armia podzielona na dwie grupki, koniec po 8 turach i co turę spawnujący się szefkowie z przydupasami - szefek z wielką sakwą ucieka do jednego z wielu wyjść, przydupasy atakują.
Ołtarze strasznie długo się ładują, tylko po to żeby przejść dwa ekrany do kolejnej zmiany klasy. Przez całą grę udało mi się tylko dwie nowe klasy zobaczyć: Harrier (up z Falcon Knight) i Conqueror (up z Hero), więc to raczej zabawa na post-post-game albo dla ludzi lubiących niepotrzebnie grindować (zrobi się ).
Czekam na kolejne dodatki, szczególnie na 'prequelowe' cztery rozdziały i.. to chyba tyle. W rankingu już wyżej nie podskoczę, bo robię sobie przerwę do czwartku:
Ten post był edytowany przez Tawotnica dnia: 26 maja 2017 - 19:58
Druidzi są twoimi przyjaciółmi. Warp do cantora, strzał w pysk, rescue. Ewentualnie możesz swoich ziutków przyzywać (invoke) - przeciwnik zawsze będzie się koncentrował najpierw na nich.
W czwartek wyszła ostatnia runda DLC, dwie nowe mapki i cztery postacie z karcianki FE Cipher. Jeśli wam brakowało przerysowanych postaci jak w Awakening i Fates to zgraja z dodatku, mimo króciutkiego występu powinna wam podpasić. Zaspany nicpoń-hazardzista Lando, naiwna i energiczna Emma, kompletnie szurnięta Shade i stoicka Yuzu - cała czwórka bardzo dobrze wypada, chętnie bym zobaczył więcej scenek i dialogów z nimi.
Co do samych mapek - pierwsza jest misją chronienia sprzymierzonej postaci, druga z kolei polega na ściągnięciu sporej ilości HP ,ale nie zabiciu wrogiej jednostki (co za pierwszym podejściem okazało się dosyć skomplikowane, bo większość mojej armii była za mocno wyfarmiona ).
Jeśli szukacie ciekawszych wyzwań to polecam fabularne DLC. Tak jak już w Fates są to scenariusze w których gramy wybranymi już za nas bohaterami, więc nie przeczizujemy się przepakowanym Almem albo Celicą. Armie w dodatku są bardzo skromne - 2-3 bohaterów, czasem parę zielonych sprzymierzeńców i mają dosyć ciężkie zadania do wykonania. Bardzo mi się podobała mapka, gdzie Lukas, Forsyth i Python muszą uwolnić więźniów z fortecy zanim pojawią się posiłki wroga.
Już po Fates to pisałem - liniowe Fire Emblem bez punktów doświadczenia, z ugotowanymi przez IS wyzwaniami pod konkretne zestawy postaci brałbym w ciemno. Resztę DLC możecie olać, ale na Rise of the Deliverance Pack polecałbym się szarpnąć, jeśli lubicie taki typ rozgrywki w FE (poza tym jest to całkiem zgrabne dopełnienie fabularne).
OMG jaki wypas ten FE. Normalnie nie oddycham jaka ta gra to sztos. Wczoraj skonczylem i nie wiem czy nie jest to najlepszy FE w jaki gralem. 30 h czystej zajebiozy. Niektore mapy jak np. walka z nuibaba czy ostatnia walka to po prostu rzez - gdyby nie invoke to byloby krucho. Moglbym sie poczepiac kilku rzeczy ale fuck jaka ta gra jest fantastyczna. Fabula, postacie, historoa, muza, wstawki anime )- wszystko prima sorte. Niech Ninny daje mi wiecej takich remakow niewydanych czesci serii. Ode mnie 9+
OMG jaki wypas ten FE. Normalnie nie oddycham jaka ta gra to sztos. Wczoraj skonczylem i nie wiem czy nie jest to najlepszy FE w jaki gralem. 30 h czystej zajebiozy. Niektore mapy jak np. walka z nuibaba czy ostatnia walka to po prostu rzez - gdyby nie invoke to byloby krucho. Moglbym sie poczepiac kilku rzeczy ale fuck jaka ta gra jest fantastyczna. Fabula, postacie, historoa, muza, wstawki anime )- wszystko prima sorte. Niech Ninny daje mi wiecej takich remakow niewydanych czesci serii. Ode mnie 9+
Wprawdzie nie skończyłem, bo się zaciąłem. Ale się podpisuję. Echoes to wzór dla przyszłych Fire Emblemów.
Ja tez mialem kilka takich momentow ze zalowalem ze nie wybralem opcji bez permadeathu, ale gralem tak w conquest i nie podobalo mi sie. Zupelnie inaczej sie gra - tak to mozna szarzowac i lac na konsekwencje w nastepnej bitwie i tak bedxie pelny sklad. Z permadeathem gra sie inaczej - ostroznie, krok po kroku. Zdarzaja sie wkurzajace sytuacje, ale lna szczescie jest timewheel - w razie zlego ustawienia jednostki - szczesliwego criticala wroga itp mozna cos zmienic. Szczytem wszystkiego sa akcje jak nasza jednostka podczas tury przeciwnika zabija kilka jednostek wroga pod rzad odslaniajac sie za kazdym razem i kazda walka go oslabia, az w koncu pada. Gdyby tylko ranil by przezyl bo wrog nie miaby jak go zaatakowac.
Jakby ktos gral i sie zacial to male tipsy - wszelkie fontanny oraz itemy zwiekszajace statsy/poziomy ida do Alma ewentualnie Celicy jesli to jej sciezka.
- na trudnych planszach ruszamy sie powoli i metodycznie jedna grupa jednostek.
- korzystac z healerow - maja mocne ataki a w przpadku problemow z mobami/trudnnymi bossamu korzystamy z invoke - nie mamy kontroli nad przyzwanymi jednostkami, ale sa one prawie zawsze pierwszym celem wroga, odciazajac nasze slabsze jednostki
- takze zla taktyka czasami nie jest warp odpowiedniej jednostki w szeregi wroga - z tym ze jednostka ta musi byc dostosowana do typu jednostek wroga baron w starciu z magami raczej nie przetrwa. Propsuje takze przemyslany swarm trzema siostrami pegaz. Potrafia szybko wykonczyc jednostki wzywajave dodatkowych przeciwnikow.
- z dungeonu lepiej sie ewakuowac, zasejwowac i wrocic gdy czujemy ze niedlugo moze byc krucho. W ten sposob zachowamy itemy i levele. Zgon w dungeon to tylko strata czasu.
- chronimy Alma i Celice bo strata ktoregokolwiek z duetu oznacza koniecznosc powtorzenia walki - nie mozna uzyc timewheelu wtedy
- smierc jednostki moze byc akceptowalna jesli odkrylismy zlota fontanne. Tam mozna wskrzesic do 3 razy postac. Ja znalazlem dwie po jednej na kazda sciezka wiec mozna po 3 razy kogos ozywic w armii Alma i po 3 w armii Celicy.
- Upgrade broni to oczywistosc i dawanie tarcz magom znaczaco zwieksza to ich zywotnosc
- ostatni tip jest w sprzecznosci z zasadami gry w kazda inna gre w serii - klase postaci zmieniamy od razu gdy pojawia sie taka opcja. Nie czekamy az postac osiagnie 20 poziom jak w innych odslonach.
Celica Map 3 
Zero waifu-bullshitu i płodzenia dzieci. Prostolinijny, ciężki SRPG bez zbędnych wodotrysków w fenomenalnie odświeżonej oprawie. Zrobiliby to na modłę Fates czy Heroes - straciłoby połowę swojego uroku.
). 
